You are currently browsing the tag archive for the ‘Andrzej’ tag.
…przełamuje jesienne szarości. Poznański prezent od Babci Romy rewelacyjnie przydaje się na przedszkolne wyprawy małego Smyka.
Gdańsk, październik 2014
… Andrzejowi służy do budowania w zasadzie wszystkiego o czym sobie zamarzy, a ja przy okazji jego zabawy wykorzystuje pojedyncze klocki do filtrowania zdjęć. Tadam:)!
Gdańsk, 4 czerwca 2014 r.
… z okiem;). O tym fotografie jeszcze kiedyś świat usłyszy:).
Gdańsk, 8 listopada 2012r.
… pojawił się na świecie Andrzej i świat stanął na głowie. Oczywiście miał stanąć pozytywnie, jak większość krewnych, znajomych i obcych nam wróżyła. Jednak jakaś siła wyższa uznała, że nie może być tak łatwo i nie jest.
Mały jest zdrowy, piękny i kochany. Nie zamieniłabym go na żadne inne dziecko. Ale to, że od prawie miesiąca nie śpię po nocach i po dniach, że wytrzymałość na płacz mojego dziecka, które męczą potworne kolki, jest wystawiana na potworną próbę, tego już nikt nie przewidział i raczej nam nie życzył. No cóż, trzeba wziąć to na klatę, co dla mnie jest szczególnie trudne w obliczu zamknięcia mojej kociej natury na obszarze sypialni, w chwilach luksusu, poszerza się on do całego mieszkania. Do tego jak mi przyjdzie posłuchać o spokojnych śpiąco-jedzących rówieśnikach Andrzeja, to serce mi się ściska i zwykła ludzka zazdrość bierze, że po drugiej stronie rzeki trawa jednak jest bardziej zielona i Bóg jeden wie od czego to zależy.
Oczywiście są dobre rady, przez które apteczka powiększyła nam się do niebotycznych rozmiarów. Są chęci ze strony naszych znajomych, żeby się spotkać i poznać naszego syna. Ale na razie jedyne czego nam trojgu potrzeba to sen sprawiedliwego, bez bólu – małego ciałka i naszej rodzicielskiej duszy.
[deleted];)
Tutaj zacytuję mail od Majki, który, wolny od pouczeń i rad, które czasami bywają potwornie natarczywe i frustrujące, dał mi dziwne ukojenie i nadzieję, że jednak będzie dobrze… Dzięki Maju, szczególnie za to, że nie „mędrkujesz”, choć masz wszelkie podstawy, żeby to robić! Skoro mówisz, że damy radę, to tak będzie.
Biedactwa, trzymajcie się! Trudno w to uwierzyć, ale kolki po jakimś czasie ustępują. Byle przetrwać! Pocieszające jest to, że Andrzej nie będzie tego pamiętał, a dla Was na razie to jest horror, ale za rok to będzie tylko wspomnienie. Na swój sposób przyjemne – było ciężko, ale daliśmy radę! Powodzenia!
M. P. A.
P.S. Wiem, że dla wielu rodziców, którzy borykają się z ogromnymi problemami zdrowotnymi swoich dzieci, nasze kolki mogą się wydać śmieszne. Ale one nie są śmieszne. Myślę, że zawsze kiedy w grę wchodzi ból dziecka wyrażany nieziemskim krzykiem, to nigdy nie jest śmiesznie. Oby do jutra!
Andrzej, we can do it! Z pozdrowieniami dla Pumki i jej Franka:)
Anna from Volcano 